Het verhaal

Duizenden jaren geleden leefde er in Egypte een volk van slaven in grote onderdrukking. Farao had de Egyptenaren het gebod gegeven alle pasgeboren jongetjes van de Hebreeën te doden door hen in de Nijl te gooien. Moeders deden wat ze konden om dit niet te laten gebeuren. Zo ook Jochebed. Ze hield haar zoontje verborgen, totdat hij drie maanden was en ze besefte dat ze hem niet langer meer kon verbergen. 

De situatie dwong haar om afscheid te nemen van haar zoon. Zonder dat ze wist wat de uitkomst zou zijn van haar plan plaatste ze hem in een mandje op de beste plek die ze kon bedenken: de plaats waar de prinses zich zou komen baden. 

Zodra de prinses het jongetje zag kreeg ze medelijden. Hoewel ze wist dat het een Hebreeuws jongetje was nam de hem -geheel tegen de wil van haar eigen vader- aan als haar eigen kind. Het kind kwam direct onder de bescherming te staan van het rijk dat hem eerst bedreigde. De prinses noemde hem Mozes, wat betekent: Uit het water gehaald. 

Dankzij de bemiddeling van de zus van Mozes werd zijn eigen moeder zijn voedster en kon hij tijdelijk bij haar wonen. Ondanks dat zijn moeder een slavin was kreeg ze loon van de prinses. Toen Mozes ongeveer zes jaar was bracht zijn moeder hem naar de prinses.

Beide vrouwen hebben gevochten om dit kind te redden. Uiteindelijk leidde deze redding ertoe dat Mozes toen hij volwassen was zijn hele volk bevrijdde uit slavernij. De liefde en inzet van deze vrouwen heeft dus invloed gehad op een heel volk en vele generaties na hen.